برزیل بیش از ۱۵۰ سال است که بزرگ‌ترین تولیدکننده قهوه در جهان شناخته می‌شود. درست پشت سر آن، کلمبیا با دانه‌های عربیکای باکیفیت و لطیفش، یکی از صدرنشینان این رقابت است. این دو غول دنیای قهوه، سال‌هاست که در صدر گفت‌وگوهای جهانی قرار دارند و دلیل خوبی هم پشت این ماجراست. قهوه‌های برزیلی و کلمبیایی معمولا با هم مقایسه می‌شوند، چون هم در بازار جهانی بسیار پرطرفدار هستند و هم طعم‌هایی کاملا متفاوت را ارائه می‌دهند. از طعم آجیلی و شکلاتی قهوه‌های برزیل تا حس تازگی میوه‌ای قهوه‌های کلمبیا، هرکدام تجربه‌ای منحصربهفرد ارائه می‌دهند که ریشه در خاک و اقلیم خود دارند.
قهوه برزیل پایه بسیاری از ترکیب‌های اسپرسوست، در حالی که دانه‌های قهوه کلمبیایی میان عاشقان قهوه‌های سینگل اوریجین یا تک خاستگاه، به خاطر شفافیت و پیچیدگی‌شان شناخته می‌شوند. در این مقاله از دلکینی قرار است از جغرافیا و شرایط اقلیمی و نوع دانه گرفته تا طعم و روش‌های دم‌آوری، همه چیز را درباره تفاوت قهوه برزیل و کلمبیا بررسی کنیم. اگر شما هم در انتخاب بین این دو نوع قهوه سردرگم شده‌اید، با ما در ادامه همراه باشید.
قهوه‌های برزیل و کلمبیا از شناخته‌شده‌ترین قهوه‌های جهان به شمار می‌روند، با این حال تجربه‌ای کاملا متفاوت را به مصرف‌کننده ارائه می‌دهند. برزیل، هم قهوه عربیکا و هم ربوستا را در حجم بالا تولید می‌کند و دانه‌هایش به خاطر طعم‌های شکلاتی، آجیلی و بافت نرم و غلیظ شهرت دارند. در مقابل، کلمبیا تنها قهوه عربیکا کشت می‌کند که به خاطر اسیدیته زنده، عطر گُلی و ته‌مایه‌های میوه‌ای پیچیده مورد توجه است. در این بخش قرار است به تفصیل به مقایسه قهوه کلمبیا و برزیل بپردازیم تا انتخاب راحت‌تری را برای شما رقم بزنیم:
تفاوت‌های اساسی میان قهوه برزیلی و کلمبیا، به شرایط جغرافیایی و اقلیمی آنها باز می‌گردد. قهوه کلمبیا در دامنه‌های مرتفع رشته‌کوه آند، در مناطقی مانند هویلا، نارینیو و انتیوکیا رشد می‌کند. این نواحی دارای خاک آتشفشانی غنی و دمایی خنک‌تر هستند که شرایطی ایده‌آل برای پرورش قهوه به وجود می‌آورد. رشد آهسته دانه‌ها در ارتفاع بالا، موجب ایجاد طعم‌هایی پیچیده، با اسیدیته روشن و نت‌هایی مانند مرکبات، توت قرمز یا عطرهای گلی می‌شود. در مقابل، برزیل، بزرگ‌ترین تولیدکننده قهوه در جهان، بیشتر قهوه خود را در مناطق کم‌ارتفاعی چون میناس گرایس، سائو پائولو و اسپیریتو سانتو پرورش می‌دهد. این مناطق اقلیمی گرم‌تر و یکنواخت‌تر دارند و رشد سریع‌تر دانه‌ها در این شرایط، منجر به قهوه‌ای با اسیدیته پایین‌تر، طعمی نرم‌تر و ته‌مایه‌هایی شکلاتی، آجیلی یا خاکی می‌شود.
توپوگرافی نسبتا هموار برزیل، امکان برداشت مکانیزه در مقیاس وسیع را فراهم می‌کند و همین موضوع نیز بر شیوه فرآوری و طعم نهایی تأثیرگذار است. این در حالی است که شیب‌های تند در کلمبیا برداشت دستی را می‌طلبد و فرایند تولید قهوه را دشوارتر می‌سازد. همچنین، نقش ریزاقلیم‌ها (microclimates) در هر دو کشور را نباید از یاد برد. در کلمبیا، تفاوت‌های شدید ارتفاعی، باعث می‌شود کشور کلمبیا میزبان اقلیم‌های متفاوتی باشد و این به پیچیدگی طعمی دانه‌ها می‌افزاید. در برزیل نیز تفاوت در میزان بارش یا تابش نور خورشید در مزارع پهناور، هرچند کمتر، اما به شکل ظریفی بر طعم نهایی اثر می‌گذارد و معمولا طعمی یکنواخت‌تر ایجاد می‌کند.
یکی دیگر از تفاوت‌های مهم میان قهوه برزیل و کلمبیا، به گونه‌های قهوه‌ای باز می‌گردد که در هر کشور کشت می‌شود. کلمبیا تنها قهوه عربیکا تولید می‌کند. این گونه بابت بافت نرم، اسیدیته روشن، عطرهای لطیف و پیچیدگی طعمی بالا شناخته می‌شود. عربیکا در ارتفاعات بالا رشد بهتری دارد و معمولا نت‌هایی از میوه، کارامل یا شکلات در آن احساس می‌شود. همچنین میزان کافئین آن نسبت به گونه ربوستا کمتر است.
در مقابل، برزیل هم عربیکا و هم ربوستا پرورش می‌دهد و این تنوع، نشان از توانمندی کشاورزی این کشور دارد. دانه‌های ربوستا در ارتفاعات پایین رشد می‌کنند، مقاومت بالاتری در برابر آفات دارند، بازدهی بیشتری دارند و تقریبا دو برابر عربیکا کافئین دارند که این مسئله باعث طعم شدیدتر و تلخ‌تر این گونه قهوه شده است. ربوستا معمولا در ترکیبات اسپرسو برای ایجاد بادی قوی و کرمای بیشتر استفاده می‌شود، در حالی که عربیکای برزیل بیشتر به خاطر طعم آجیلی، شکلاتی و اسیدیته پایین‌اش شناخته شده است.
این تفاوت‌های ژنتیکی میان عربیکا و ربوستا، نه‌تنها در طعم و کافئین، بلکه در قیمت، روش‌های کشت و جایگاه در بازار نیز اثرگذارند. عربیکا معمولا کیفیت بالاتری دارد، اما نسبت به آفات حساس‌تر است. در حالی که ربوستا رشد آسان‌تری دارد، اما طعمی ساده‌تر و تک‌بعدی‌تر ارائه می‌دهد.
شیوه برداشت و فرآوری قهوه تأثیر چشمگیری بر طعم نهایی، شفافیت و بافت نوشیدنی دارد و در این زمینه، تفاوت میان کلمبیا و برزیل کاملا به چشم می‌آید. در کلمبیا، به دلیل زمین‌های کوهستانی، برداشت مکانیزه عملا امکان‌پذیر نیست. بنابراین کشاورزان دانه‌های قهوه را به صورت دستی و با دقت می‌چینند و تنها گیلاس‌های کاملا رسیده را انتخاب می‌کنند. این دقت بالا، موجب افزایش کیفیت و یکنواختی دانه‌ها می‌شود. پس از برداشت، دانه‌های قهوه کلمبیا معمولا تحت فرآوری شسته یا خیس قرار می‌گیرند. در این روش، لایه‌های بیرونی گیلاس با استفاده از آب جدا شده و سپس دانه‌ها خشک می‌شوند. نتیجه نهایی، قهوه‌ای شفاف با اسیدیته بالا و طعم‌هایی مشخص و برجسته است که پیچیدگی دانه‌های عربیکا را به خوبی ارائه می‌دهد.
در مقابل، برزیل به خاطر داشتن زمین‌های هموار و مزارع وسیع، از برداشت مکانیزه با ماشین‌آلات صنعتی استفاده می‌کند. هرچند این روش بسیار کارآمد است، اما معمولا باعث می‌شود گیلاس‌های رسیده و نارس به طور هم‌زمان جمع‌آوری شوند. قهوه برزیل معمولا از طریق روش طبیعی یا خشک فرآوری می‌شود. در این روش، گیلاس‌ها بدون جدا کردن پوسته، به صورت کامل خشک می‌شوند. این امر باعث می‌شود شیرینی و طعم‌های میوه‌ای گیلاس وارد دانه شود و در نتیجه قهوه‌ای با بافت غلیظ‌تر و نت‌هایی عمیق‌تر و خاکی‌تر به دست آید. اگرچه این روش می‌تواند قهوه‌هایی جسور و میوه‌ای تولید کند، اما در مقایسه با روش شسته، شفافیت طعمی کمتری دارد.
روی هم رفته، برداشت دقیق و فرآوری شسته در کلمبیا موجب درخشندگی و پیچیدگی بیشتر قهوه می‌شود، در حالی که تمرکز بر تولید انبوه و روش فرآوری خشک در برزیل، منجر به قهوه‌ای غنی‌تر با بافت قوی‌تر می‌گردد.
برشته‌کاری مرحله‌ای است که دانه‌های سبز قهوه را به دانه‌های قهوه‌ای و معطر تبدیل می‌کند و این مرحله نقش کلیدی در شکل‌گیری طعم نهایی دارد. سطح برشته‌کاری می‌تواند برخی نت‌های طعمی را برجسته یا محو کند. مثلا برشته‌کاری لایت، اسیدیته و طعم‌های ظریف مانند مرکبات و گل‌ها را حفظ می‌کند، در حالی که برشته‌کاری دارک‌تر، نت‌های عمیق‌تری مانند شکلات، آجیل و کارامل را تقویت می‌کند و ممکن است عطرهای لطیف را کاهش دهد.
قهوه کلمبیا معمولا تا درجه مدیوم یا مدیوم-دارک برشته می‌شود تا طعم روشن و میوه‌ای طبیعی آن حفظ شود، بدون آن‌که سنگین یا تلخ به نظر برسد. این درجات برشته‌کاری، طعم‌هایی متعادل با شیرینی کاراملی، ته‌مایه‌های ملایم شکلات و نشانه‌هایی از میوه‌های قرمز یا مرکبات را برجسته می‌سازد. چنین برشته‌کاری‌ای به خصوص برای روش‌های دم‌آوری فیلتری مانند پور-اور و V60 پیشنهاد می‌شود.
در سوی دیگر، قهوه برزیل بیشتر با درجات دارک‌تر برشته می‌شود تا قدرت طبیعی آن بیشتر به چشم بیاید و در صورت وجود دانه‌های ربوستا، از میزان تلخی کاسته شود. برشته‌کاری دارک در این قهوه‌ها، طعم‌هایی جسور و خاکی با نت‌هایی از شکلات تلخ، آجیل برشته‌شده و بافتی سنگین‌تر ایجاد می‌کند. این ویژگی‌ها باعث می‌شود قهوه‌های برزیلی گزینه‌ای محبوب برای ترکیبات اسپرسو باشند، چرا که طعم قوی آنها در نوشیدنی‌های مبتنی بر شیر مانند کاپوچینو و لاته به خوبی حفظ می‌شود.
در زمینه عطر و طعم، قهوه‌های برزیلی و کلمبیایی در دو سوی متفاوت طیف مزه قرار دارند که باعث می‌شود انتخاب بین آنها راحت‌تر باشد. قهوه برزیلی معمولا شیرین، نرم و با اسیدیته پایین است. پروفایل طعمی آن بیشتر به سمت شکلات، کارامل، آجیل برشته و طعم خاکی ملایم متمایل است. بافت سنگین و احساس خامه‌ای آن در دهان، این قهوه را به گزینه‌ای ایده‌آل برای نوشیدنی‌های مبتنی بر شیر مانند لاته تبدیل می‌کند. این طعم ملایم و دلنشین بیشتر برای کسانی جذاب است که قهوه‌ای نرم، متعادل و بدون اسیدیته تند را ترجیح می‌دهند.
در مقابل، قهوه کلمبیایی تجربه‌ای متنوع‌تر ارائه می‌دهد. این قهوه به خاطر اسیدیته برجسته‌اش که بیشتر روشن یا مرکباتی توصیف می‌شود و نت‌های میوه‌ای و گلی، شناخته شده است. اگر این قهوه را به خوبی دم کنید، ممکن است ته‌مایه‌هایی از انواع توت، پرتقال یا حتی یاسمن را احساس کنید. قهوه کلمبیا معمولا سبک‌تر است و حس شفاف و تیزی در دهان ایجاد می‌کند.
بحث میان طرفداران قهوه‌های کلمبیا و برزیل همچنان ادامه دارد. برخی معتقدند شهرت برزیل بیشتر به حجم تولید برمی‌گردد تا کیفیت، در حالی که دیگران طعم غنی آن را سزاوار این توجه می‌دانند. در همین حال، قهوه کلمبیا معمولا از سوی علاقه‌مندان حرفه‌ای‌تر به خاطر پیچیدگی و تعادل طعمی مورد تحسین قرار می‌گیرد.
برای بیرون کشیدن خصوصیات منحصربهفرد قهوه برزیل و کلمبیا، روش دم‌آوری هم به اندازه نوع دانه و برشته‌کاری اهمیت دارد. قهوه برزیل با اسیدیته پایین و بافت سنگین و شیرین، در روش‌های غوطه‌ور‌سازی مانند فرنچ پرس عملکردی عالی دارد. در این روش، دانه‌های آسیاب‌شده مستقیما در آب داغ غوطه‌ور شده و دم می‌کشند که باعث استخراج عمیق طعم‌ها و حفظ روغن‌های طبیعی موجود در دانه می‌شود.
در مقابل، قهوه کلمبیایی بهترین جلوه خود را در روش‌های پور-اور مانند V60 یا کِمِکس نشان می‌دهد. این روش‌ها با استفاده از جاذبه و کنترل جریان آب، فنجانی شفاف و تمیز به شما تحویل می‌دهند که اسیدیته و طعم‌های روشن دانه را برجسته می‌سازد. قهوه کلمبیا وقتی به این شیوه دم‌آوری شود، خصوصیات مرکباتی و گلی خود را با وضوح و ظرافت آشکار می‌کند. ته‌مایه‌های توت یا پرتقال در چنین روش‌هایی نیز قابل تشخیص خواهند بود، به خصوص اگر از دانه‌های تازه آسیاب‌شده با برشته‌کاری مدیوم یا لایت استفاده شود.
علاقه‌مندان به اسپرسو نیز ممکن است قهوه کلمبیا را به خاطر شفافیت و اسیدیته زنده آن ترجیح دهند، در حالی که ترکیبات برزیلی شامل ربوستا می‌توانند اسپرسویی غنی با کرمای فراوان و اسیدیته کمتر ارائه دهند.
انتخاب میان قهوه برزیلی و کلمبیایی به این بستگی دارد که به دنبال چه نوع تجربه‌ای از قهوه هستید و نمی‌توان با قاطعیت گفت قهوه‌ای به دیگری برتری دارد. در ادامه به طور خلاصه تفاوت‌های قهوه برزیل و کلمبیا را مرور می‌کنیم:
قهوه برزیلی به خاطر اسیدیته پایین، شیرینی غنی و بافت سنگین شناخته می‌شود. بیشتر دارای نت‌هایی از شکلات تلخ، آجیل برشته‌شده و کارامل است. بافت متراکم و روغنی آن را به گزینه‌ای فوق‌العاده برای نوشیدنی‌های بر پایه شیر و برای کسانی تبدیل می‌کند که فنجانی نرم و ملایم را ترجیح می‌دهند.
قهوه کلمبیایی در مقابل، روشن، پیچیده و معطر است. اسیدیته بالا و نت‌های شاخص مرکبات، انواع توت و گل‌ها از ویژگی‌های آن است. با بادی سبک‌تر و پایانی تمیز، برای دوست‌داران قهوه دمی سیاه یا اسپرسوهایی با طعم‌های پیچیده و شفاف بسیار مناسب است.
به طور کلی اگر فنجان قهوه‌ای شیرین، سنگین و با اسیدیته پایین را ترجیح می‌دهید، قهوه برزیلی مناسب شماست. اما اگر قهوه‌ای روشن، میوه‌ای و با شفافیت طعمی بالا می‌خواهید، قهوه کلمبیا گزینه ایده‌آل است. قهوه‌بازان تازه‌کار ممکن است قهوه برزیلی را به خاطر طعم آشنا و متعادلش راحت‌تر بپذیرند، در حالی که علاقه‌مندان حرفه‌ای، به خصوص کسانی که به قهوه‌های تک خاستگاه علاقه‌مندند، احتمالا به سمت قهوه کلمبیایی گرایش دارند.
سخن پایانی
با اینکه برزیل و کلمبیا در یک قاره‌اند، اما طعم قهوه آنها کاملا متفاوت است. قهوه برزیل تجربه‌ای آرام و دلنشین با اسیدیته پایین و طعم‌یادهای غنی شکلات، آجیل و کارامل ارائه می‌دهد. از طرفی، قهوه کلمبیا می‌تواند شما را به دنیایی متفاوت‌تر با طعم‌های مرکباتی، گلی و میوه‌ای و اسیدیته‌ای زنده ببرد. در نهایت، موضوع این نیست که کدام قهوه بهتر است، مهم این است که کدام با سلیقه، حال‌وهوای شما و روش دم‌آوری‌تان هماهنگ‌تر باشد. اگر هنوز هم نمی‌توانید بین قهوه برزیل و کلمبیا تصمیم بگیرید، بهترین راه امتحان کردن هر دو قهوه است. شما می‌توانید نمونه‌ای از هر دو قهوه تهید کرده و روش‌های مختلف دم‌آوری را نیز امتحان کنید.
سؤالات متداول
۱. کدام قهوه قوی‌تر است: برزیل یا کلمبیا؟
از نظر شدت طعم، قهوه برزیلی به دلیل بادی سنگین‌تر معمولا غلیظ‌تر و سنگین‌تر به نظر می‌رسد؛ اما قهوه کلمبیایی می‌تواند از نظر اسیدیته و تازگی قوی‌تر احساس شود.
۲. کدام قهوه برای تازه‌کارها مناسب‌تر است؟
قهوه برزیلی معمولا برای افراد تازه‌کار در دنیای قهوه مناسب‌تر است. قهوه کلمبیایی برای کسانی‌ست که آماده‌اند طعم‌های متفاوت‌تر و میوه‌ای‌تر را امتحان کنند.
۳. می‌توان از هر دو قهوه برزیل و کلمبیا برای اسپرسو استفاده کرد؟
بله. قهوه برزیلی به خاطر طعم شکلاتی و بافت نرمش پایه محبوبی برای ترکیب‌های اسپرسوست. قهوه کلمبیایی هم می‌تواند شاتی روشن و پیچیده به شما تحویل بدهد.
۴. آیا قهوه کلمبیا گران‌تر است؟
قهوه کلمبیا معمولا با دست برداشت می‌شود و از روش فرآوری خیس استفاده می‌کند، بنابراین ممکن است هزینه بیشتری داشته باشد.
۵. قهوه کلمبیا کافئین بیشتری دارد یا برزیل؟
برزیل هم دانه عربیکا تولید می‌کند و هم روبوستا و روبوستا کافئین بیشتری دارد. قهوه کلمبیا ۱۰۰٪ عربیکاست. بنابراین اگر ترکیب برزیلی شامل روبوستا باشد، احتمالا کافئین بیشتری خواهد داشت.
منابع
libertybeanscoffee.com
coffeedew.com
